CISZA BIAŁEGO MIASTA, Eva García Sáenz de Urturi- recenzja

Cisza białego miasta, czytaliście? Ja po otrzymaniu propozycji do zrecenzowania drugiej części, trochę się zmartwiłam, że może nie dam rady bez czytania pierwszej części. Kiedy poczytałam sobie recenzje, pomyślałam, że to może być naprawdę świetna książka.
Dlatego bardzo chętnie przystałam na propozycję, przysłania od razu pierwszej i drugiej części. Jeśli jesteście ciekawi czy mi się podobała pierwsza część, zapraszam do przeczytania recenzji.

Fabuła:
Na początku mamy morderstwo. Dziwne, bo zamordowane osoby to dziewczyna i chłopak, którzy są w tym samy wieku, leżą ze sobą, dotykając policzka dłonią, jednak nie są kochankami, prawdopodobnie w ogóle się nie znają. Kolejna rzecz, która może zaniepokoić to taka, że dwadzieścia lat wcześnie miały miejsce podobne morderstwa, ale rzekomy sprawca siedzi w wiezieniu. Kto zatem zabija? Czy ten, który już prawie odsiedział wyrok, jest na pewno tym, który zabijał?
Śledztwo prowadzone jest przez dwójkę inspektorów. Jednak okazuje się, że morderca jest świetnie przygotowany i wyprzedza śledczych. Kiedy pojawiają się kolejne ofiary, na mieszkańców Victoria pada blady strach. Wiadomo, ile lat będą miały kolejne ofiary, wiadomo nawet, że morderca dobiera je według nazwiska – to jego klucz, wiek i nazwisko.
Czy naszym inspektorom uda się rozwikłać zagadkę?

Jest tu jeszcze drugi wątek, który łączy się bardzo zgrabnie z głównym. To historia nieudanego małżeństwa, gdzie facet bardzo bogaty i wpływowy potentat znęca się nad swoją żoną i lekarza, który niekoniecznie dokonuje dobrych wyborów. Konsekwencje tych wyborów niestety mają wpływ na ich życie oraz na życie ich potomków.
Wszyscy bohaterowie są bardzo wyraziści, to ludzie doświadczeni przez los. Każdy z nich doświadczył straty kogoś bliskiego. Pokazane są to różne oblicza żałoby. Jedni Bronia się przed nią doprowadzając do nieszczęścia, inni przechodzą jej kolejne etapy, godząc się ze stratą. Jednak strata najbliższych zawsze odbije swoje piętno na naszym umyśle i wiadomo, że zostanie to z nami gdzieś w głębi na zawsze.
Jest to również książka o tym, że czasami ból powoduje między ludźmi silniejsze więzi niż miłość czy przyjaźń. To również opowieść o tym, jak silna może być nienawiść, która doprowadza do wielkich tragedii.
Podsumowanie
Mroczny, pełen napięcia, ale genialny kryminał. Jest to jeden z lepszych kryminałów, które udało mi się ostatnio przeczytać. Jest mocny i bardzo daje do myślenia.
Ja polecam! Dasz się namówić na przeczytanie?

Czytaj więcej »

𝕁𝕖𝕘𝕠 𝕓𝕒𝕓𝕖𝕔𝕫𝕜𝕒 -ℙ𝕖𝕟𝕖𝕝𝕠𝕡𝕖 𝔹𝕝𝕠𝕠𝕞 -𝕣𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒

Jego babeczka jest trzecią już częścią zaraz po „Jego bananie” oraz „Jej wisienkach” książką Penelope Bloom. Niestety nie miałam przyjemności przeczytać poprzednich książek tej autorki. Jednak jeśli nadarzy się taka okazja, na pewno po nie sięgnę.

Fabuła:
Książka jest z gatunku tych do pośmiania się, ale zawiera również watki obyczajowe.
Rayan jest bogaty, ma siec piekarni, postanawia, zorganizować przyjęcie na Heellowen. Do pomocy zatrudnia dziewczynę, która ma mu pomóc ogarnąć dekoracje. Początkowo spotkanie to miało mieć charakter ściśle związany z pracą, jednak cos poszło nie tak.
Rayan po wcześniejszych przejściach z kobietami, boi się ponownie zaangażować. Jednak już po pierwszym spotkaniu zorientował się, że cos go do tej kobiety ciągnie.
Emily, no cóż, artystka, która stara się skupić na swojej karierze i rozwoju. Zimą wyjeżdża do Paryża na studia, więc nie jest początkowo zainteresowana romansem. Kiedy po spotkaniu okazuje się, że ona i Rayan już się kiedyś spotkali. Powracają wspomnienia….
Czy Emily uda się zrealizować swoje marzenia o Paryżu? O co właściwie chodzi z tą babeczką?

Książka napisana w bardzo przystępny sposób, ciekawie wykreowani bohaterowie. Wiecie, nie jest to jakaś górnolotna lektura, to raczej taka zwykła książka, kiedy chcemy się odprężyć i po prostu coś poczytać.
To taka wiecie książka na jedno popołudnie.

Podsumowanie:
Super relaks w sobotnie popołudnie. Piękne wydanie może być pretekstem do kupienia książki w prezencie.
Polecam.

Czytaj więcej »

𝕄𝕒𝕣𝕥𝕨𝕪 𝕤𝕖𝕫𝕠𝕟, 𝔸𝕟𝕖𝕥𝕒 𝕁𝕒𝕕𝕠𝕨𝕤𝕜𝕒- 𝕣𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Anety Jadowskiej. Przeczytałam wiele opinii – pozytywnych- na temat jej książki Trup na plaży i postanowiłam sprawdzić sama, czy faktycznie jej książki są warte polecenia. Ja to mam tak, że, jak coś jest mocno chwalone, ja do tego podchodzę jak do jeża. Ostrożnie i z rozwagą, muszę sama to sprawdzić i się osobiście przekonać.
Jak wypadła moja recenzja czy będzie pozytywna, czy negatywna? Przeczytajcie.

Fabuła:
Pensjonat Wielkiej Niedźwiedzicy boryka się z problemami finansowymi. Mało gości, bo pogoda pod psem. Pada, zimno to i wszyscy uciekają znad morza. Magda – głowna bohaterka- ma wiele różnych spraw dna głowie. Po pierwsze pensjonat, który staje na skraju bankructwa, po drugie babcia, która boryka się z demonami przeszłości, chora i uziemiona Tamara…
Pomyślicie pewnie, że to klasyczny kryminał z elementami thrillera, ja też tak myślałam, kiedy przeczytałam tytuł. Nic bardziej mylnego.
Autorka odchodzi od klasycznej wersji kryminału, który musi być mroczny, krew się leje i trup słania. Tu mamy elementy humorystyczne, które w doskonały sposób rozluźniają atmosferę, kiedy jest taka potrzeba. To wiele zabawnych sytuacji z codziennego życia pensjonariuszy. Nie brakuje tu jednak dramatyzmu. To również opowieść o kobietach, których życie nie było usłane różami, mamy tu również Ustkę, w której zbolałe serca znajdują ukojenie.
Niestety nie czytałam pierwszej części, więc nie wiem, jak to wyglądało, jednak tu podobała mi się tajemniczość i trochę mrocznych elementów. Pocieszające jest jednak to, że na końcu widać światełko w tunelu.
Ja zaczęłam od drugiej książki o Ustce, jednak myślę, że warto jednak najpierw przeczytać pierwszą. Tam poznajemy bohaterów, łatwiej wtedy chyba wejść od razu w klimat książki.
Bohaterowie są bardzo charakterystyczni i bardzo dobrze wykreowani. Można ich polubić od pierwszego przeczytania.

Podsumowanie:
Moją pierwszą przygodę z książkami Anety Jadowskiej uważam za bardzo udaną. Podobał mi się trochę nieoczywiste spojrzenie na kryminał. Połączenie z elementami obyczajowymi.
Myślę, że na pewno sięgnę po pierwszą części, bo jestem jej bardzo ciekawa.
Polecam serdecznie.

Czytaj więcej »

𝕄𝕠𝕟𝕒 𝕂𝕒𝕤𝕥𝕖𝕟, ℍ𝕠𝕡𝕖 𝔸𝕘𝕒𝕚𝕟 - 𝕣𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒

Kolejna książka Mony Kasten, poprzednie trzy części bardzo przypadły mi do gustu. Jesteście ciekawi czy ta również mi się podobała?

Fabuła:
Głowna bohaterka Everly Penn, uczęszcza na kurs pisania. Kurs jak kurs, ale wykładowca. Jak to często w życiu bywa studentka czy uczennica zakochuje się w swoim wykładowcy. Przystojny i bardzo inteligentny Nolan skradł jej serce. Czy jednak dziewczyna może poczuć się przy nim całkowicie bezpiecznie?
Kurs kreatywnego pisania to doskonała okazja do poznania swoich kursantek. Można przecież tak pokierować pracą i tak sformułować jej temat, że poznanie drugiej osoby staje się bardzo proste.
Kiedy Everly pisze swoje opowiadania, zadawane przez Nolana są one bardzo prawdziwe i szczere.
Okazuje się jednak, że wszyscy mamy tajemnice. Nawet wiecznie pomocny i zadowolony z życia Nolan coś ukrywa.
Czy uda się tym dwojgu nawiązać takie relacje, żeby sobie wzajemnie pomóc?
A może ich relacje będą się układały tak, że guzik z tego wyjdzie?
Jest to już czwarta część serii, nie musicie jednak znać poprzednich, żeby z powodzeniem czytać którykolwiek. Nie są one jakoś specjalnie ze sobą powiązane.
Mony Kasten ma bardzo fajny styl pisania, który pozwala nam na bardzo szybkie przeczytanie książki. W zasadzie to nawet nie wiemy kiedy, a tu okazuje się, że już mamy koniec książki.
Jak zwykle bardzo dobrze wykreowani bohaterowie, świetnie rozbudowana fabuła sprawia, że czyta się ją bardzo dobrze. Bohaterowie dają się lubić, myślę, że to tez jest bardzo ważne podczas czytania, jeśli solidaryzujemy się z bohaterem.

Podsumowanie:
Kolejna bardzo dobrze napisana część, świetna propozycja dla młodzieży. Myślę, że to jedna z tych książek, która może zachęcić młodzież do czytania.
Polecam.

Czytaj więcej »